ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូជាម្ចាស់កាលពីព្រះអង្គគង្គព្រះធរមាននៅឡើយ
តែងបានទូន្មានប្រៀនប្រដៅសត្វលោកនូវប្រយោជន៍
ទាំងឡាយ៣យ៉ាងគឺ៖១,ទិដ្ឋធម្មកត្ថប្រយោជន៍(ប្រយោជន៍បច្ចុប្បន្ន)
២,សម្បរាយិកត្ថ(ប្រយោជន៍បរលោក)៣,បរមត្ថប្រយោជន៍
(ប្រយោជន៍ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតគឺព្រះនិព្វាន.
១.ទិដ្ឋធម្មកត្ថប្រយោជន៍៖
១.ឧដ្ឋានសម្បទា=ការឧស្សាព្យាយាម។
២.អារក្ខសម្បទា=ការថែរក្សារបស់របរសពបែបយ៉ាងដែលខិតខំរកបាន។
៣.កល្យាណមិត្តតា=ការមានមិត្តល្អ។
៤.សមជីវិតា=ការរស់នៅឲបានសមស្របទៅតាមសម័យកាល។
២.សម្បរាយិកត្ថប្រយោជន៍
១.សទ្ធាសម្បទា=មានសទ្ធាប្រកបដោយញ្ញាណសម្បយុត្ត
(ជឿកម្ម,ជឿផល,ជឿកម្មផល,ជឿការត្រាស់ដឹងរបស់ព្រះពុទ្ធ)
២.សីលសម្បទា=បរិបូណ៍ដោយសីល។
៣.ចាគសម្បទា=លះបង់ចែករំលេកជួយតាមលទ្ធភាពដែលអាចជួយបាន។
៤.បញ្ញាសម្បទា=ការសែ្វងរកនិងសន្សំបញ្ញា។
៣.បរមត្ថប្រយោជន៍
១.ទុក្ខសច្ច=ការកំណត់ដឹងនូវទុក្ខទាំង១២កង។
២.សមុទយសច្ច=ហេតុនាំឲកើតទុក្ខ(កិលេសតណ្ហាឧបាទាន)។
៣.និរោធសច្ច=ព្រះនិពា្វនគឺជាទីរំលត់ចាកទុក្ខ។
៤.មគ្គសច្ច=ផ្លូវទៅកាន់ទីរំលត់ទុក្ខគឺ៖(១.យល់ត្រូវ.២.គិតត្រូវ.៣.និយាយត្រូវ.៤.ការងារត្រូវ
៥.ព្យាយាមត្រូវ.៦.ចិញ្ចិមជីវិតត្រូវ.៧.តាំងស្មារតីត្រូវ.៨.តម្កល់ចិត្តត្រូវ)
ប្រយោជន៍ទាំង៣នេះជាផ្លូវប្រតិបត្តិដ៏សម្ខាន់បំផុតរបស់ពុទ្ធបរិស័ទ។
បើតាំងខ្លួនថាជាពុទ្ធបរិស័ទត្រូវតែប្រតិបត្តិឲបានជាប់ជួន។
